Het labyrint als leraar
In Austin Texas was ik, op bezoek bij mijn dochter en haar gezin. Op een dag nam ze me mee naar een labyrint in Butler-park. We waren daar al een paar keer geweest, maar het labyrint bleef voor mij verborgen, tot ik er die middag plotseling bovenop stond, volkomen verrast. Het ligt op een plek niet ver van een grote doorgaande weg met veel autoverkeer. In het centrum vond ik drie woorden die verwachtingen scheppen over de werking van het labyrint: Release, Receive, Return. Ik maakte er een paar foto’s van.
Natuurlijk wilde ik dit pad ook belopen. Mijn dochter knikte en vervulde de rol van wachter. Voor de ingang bleef ik staan. Ik vroeg me af hoe het zou zijn, zo te lopen met vlakbij langs zoevende auto’s. Door stil te worden en te wachten op een innerlijk signaal bereidde ik me voor op ‘gaan’.
De tocht naar binnen was rustig en vanzelfsprekend. De aandacht bleef gemakkelijk dichtbij. De buitenwereld raakte op de achtergrond. Het werd stil in mij. Er viel niets anders te doen dan stap voor stap te gaan.
In het centrum vond ik de drie woorden terug. Een glimlach van herkenning welde even op. Verder bleef het stil.
Toen ik aan de terugweg begon merkte ik dat ik sneller liep dan heen. Ik vroeg me af wat het was. Had ik haast? Had ik er genoeg van? Ik ontdekte dat ik nogal makkelijk was over het naar buiten gaan, in zeker zin had ik minder contact met dit deel van het proces.
Om mezelf dieper in het moment te brengen stopte ik op een keerpunt. Ik keek om me heen, zag bomen, auto’s, bedrijfspanden. Recht voor me, aan de overkant van de weg stond op een van deze gebouwen in grote letters: STOP FIRST, een aanmanende boodschap.
Bij de volgende wending in het pad stopte ik weer, precies in de bocht. Ik voelde hoe goed me dat deed. Elke volgende wending bracht mij opnieuw tot staan en hielp me dieper en dieper in stilte te vallen. Het werd een moment van hervinden van aansluiting met iets groters. Ik wachtte tot ik het voelde en ging dan pas weer verder.
Het labyrint op die specifieke plek, leerde me dat het op dit moment van mijn leven heilzaam is om stil te staan bij elke innerlijke beweging, voordat ik me ‘uit’.
Dit neem ik sindsdien zoveel mogelijk mee in mijn dagelijkse leven. Ik ontdek hierdoor hoe gedachten, gevoelens en neigingen zich precies ontwikkelen tot een manier van spreken en handelen. Hierdoor wordt duidelijk wat nodig is om ons liefdevoller te ‘uiten’.
Daarover zal ik later meer vertellen.
